Gübre, bitkinin daha iyi beslenebilmesi, toprağın daha verimli olması için toprağa katılan yapay ya da doğal katkı maddeleridir. Bitkilerin büyüyebilmesi için gerekli olan azot, fosfor, potasyum, demir, kalsiyum, kükürt, çinko, manganez, bor, bakır, klor gibi maddeler toprakta belli ölçüde vardır. Bitki, kökleri aracılığıyla bu maddeleri topraktan alır. Ancak zamanla aynı yere yapılan ekimler sonucu ya da suların sürüklemesiyle toprakta bu maddeler azalır ve beslenmemize gerekli olan bitkiler yeterince büyümezler, verim düşer.

İnsanoğlu tarihin ilk çağlarından başlayarak çeşitli katkı maddeleriyle toprağı zenginleştirmeye çalıştı. Bu amaçla odun külü, kurutulmuş kan, hayvan pisliği, kemik, balık gibi maddeler kullandı. Hatta zaman zaman toprağı ekmeyerek dinlenmeye bile bıraktı. 19. yüzyıldan sonra bitkiler ve toprak konusunda yapılan bilimsel araştırmalar, bitkinin topraktan en çok azot, fosfor, potasyum ve kalsiyum aldığını, öteki maddeleri ise daha az kullandığını gösterdi. Bu nedenle bol kullanılan bu maddelerin toprağa her yıl katılması gereği doğdu. Gübreler doğal ve yapay olarak iki ana gruba ayrılır:

Doğal gübreler: En çok kullanılanı ve önemlisi, hayvanlardan sağlanır. Ahır gübresi olarak da adlandırılan sığır, koyun, at dışkıları bir süre bekletilerek içindeki atık maddelerle toprağa katılır. Bileşiğindeki azot, fosfor, potasyumla toprağı zenginleştirdiği gibi toprağı yumuşatır, işlenmesini kolaylaştırır ve su tutma yeteneğini artırır. 

Yapay gübreler: Sıvı ve katı olarak hazırlanan yapay gübreler, içlerindeki daha yoğun etkin maddelere göre adlandırılırlar:

Gübre

Gübre

Gübre

Gübre